लघुकथा सपना रचना मिति २०६७/०८/१६

लघुकथा

सपना

भात पकाउन आउँछ ?
घर सफा गर्न ?, कुचो लाउन ?
अनि लुगा धुन नी ?
‘आउँछ’ भन्ने संकेत दिन्थ्यो, आफ्नो टाउको हल्लाएर । सांकेतिक भाषामा । त्यसपछि नै हो–यस्तै कामको लागि मैले उसलाई घरमा ल्याएको । भारी रकम तिरेर । माउन्ट रोर्वट–पूरा नाम । हरेकपल्ट प्रश्न गरेपछि एउटा हरियो वटम अवश्य थिच्नुपर्थो, उत्तर पाउनलाई ।
३० वर्षे मेरो उमेर । काठमाडौंमा ठूलो घर । आफ्नै घरमा बिजनेस । बाबुआमा गाँउमा खेती–किसानीमा मस्त । एक्लो जीवन । विवाह गर्नुप¥यो भनेर बाबुआमा कराइरहने । आफूलाई विवाह गर्ने सोंचाई नै आएन । कामले गर्दा पनि हुन सक्छ । अनि घरको काम कसले गर्ने ? सर्वोत्तम उपाए–रोर्वट । वटम थिच्यो–घरको सारा काम निमेषभरमा । आफू कम्प्युटरमा बस्यो । सि.सी टि.भी हेरेर कामदारलाई काम लगायो । चिया चाहियो–वटम थिच्यो । चिया आफ्नो अगाडि । लुगा धुनु प¥यो । फुकालीदिए पछि लुगा उठाउनेदेखि लिएर वासिङ मेसिनमा हाल्नेसम्मको सारा काम माउन्ट रोर्वटले गर्थो । घरबाट बाहिर जानै पर्दैन थियो । सामान चाहियो–सामान पु¥याउन आइपुग्थे, विक्रेताहरु । वस् ! क्रेडिटकार्डबाट रकम जम्मा गरिदिएपछि ।
प्रेमिकाले पनि विवाह गरौं नभनेकी होइन । विवाह गरेर एउटीसँगै त के जिन्दगी बिताउनु ? दैनिक ब्राण्ड चेन्ज गर्नुपर्ने आफूलाई । एउटै ब्राण्डमा अल्झिनै मन लागेन । बोतल फरक भएपछि स्वाद पनि फरक हुँदो रहेछ । झोल पो एउटै हो त ! अचानक थला परें–एकदिन । डाक्टर बोलाएँ–घरैमा । फोन नं. पनि थिच्न सकिन । वटम थिच्दे । नम्बर उसैले थिचिदियो–रोर्वटले । डाक्टरले चेकअप ग¥यो र गयो । ३ दिनपछि डाक्टर पुनः झुल्क्यो–रिपोर्ट लिएर । अनुहार मलिनो बनायो र बोल्यो । “सर ! तपाईंलाई प्यारालाइसिस भएको छ ।” म झसंङ्ग भएँ । एक्कासी ब्यूझिएँ । मुटु ढक्क फूल्यो । बत्ति बालें । घडी हेरें–रातको एक बजेको रहेछ । पानी पिएँ र अघि देखेको सपनालाई भुलेर पुनः निदाउने कोसिस गरें । गोठमा गाईभैंसी कराउँदै थिए ।