कविता यस्तो म ! रचना मिति - २०६७/०९/१०

दिमाग खाली भएपछि
मेरो चेतना रन्थन्निछ
विवेशून्य भएपछि
बुद्धि भौतारिन्छ
सुद्धि हराएपछिको बुद्धि
कोसी ब्यारेजको ढोका झैं बेकाम्मे
भनेको बेलामा चलाउन नसकिने
परेको बेलामा समेत खोल्न नमिल्ने
छातीमा खील गढे भन्दा बढी दुख्छ
भोटे ताल्चा थन्किए झैं
थन्किएको मेरो सुद्धि
छटपटाउँछ अनि चलमलाउँछ
रन्थनिएको मेरो बुद्धि
यस्तो बुद्धि !

दिनभर कता हराउँछ–हराउँछ
रात परेपछि एक्कासी पलाउँछ
हरेक बेलुका होटलमा
रक्सीका घुट्कोहरु बढ्दै गएपछि
धेरै कुरा चढ्न थाल्छ मगजमा
मातेको बुद्धि, तातेको बुद्धि
अनि, म फलानोलाई दोषी देख्छु
ढिस्कानोलाई गाली गर्छु
त्यो साला ! ‘भिजिलान्ते’
त्यसले देश डुवायो
यसले यो उडायो
उसले त्यो गुडायो
मलाई यत्ति बोल्न
साँचो कुरा खोल्न
नाथे ! रक्सी चाहिन्छ
मदहोश हुनुपर्छ
नसाले च्याप्नुपर्छ
नत्र त मेरो मष्तिस्क चेतनाशून्य नै हुन्छ
जाबो ! यत्ति भन्न नसा
त्यत्तिक्कै लागेको होइन मलाई दशा
त्यसैले लाग्छ, साला !
म झन भिजिलान्ते
मूख्य दोषी म
बेहोशी म
यस्तो म !

खल्ति रित्तिएपछि मात्र हो
मैले भरियाको चुड्न लागेको ‘नाम्लो’ देखेको
अरु बेला त उफ्रिने म
त्यसपछि त हो, कविता लेखेको
‘भोकभोकै मनुपर्छ यहाँ
चाकडी, चाप्लुसी र गुलामी गर्नुपर्छ यहाँ
नत्र कताबाट आउँथ्यो यस्तो ?
छुद्र वाणी, एउटा असल प्राणी
भोकाएपछि त हो, बौलाउने
एउटा आम मानिसले
पेट रित्तिएपछि त हो,
आफू कवि भएको ‘गुट्टी’ हाँक्ने
कलेज पढ्दा केटीले छोडेपछि त हो नि !
मैले ‘गीत’ लेखेको
नत्र यत्रो आउँथ्यो त्यो भन्दा अघि
जिन्दगी धरमराएपछि त
असल बनिन्छ, सफल बन्न खोजिन्छ
भुत्रो सकिन्छ ?
“मेरो बारेमा यस्तो भनिन्छ”