हड्ताल निरन्तर जारी थियो । रोक्किने छाँटकाँट एक रत्ति थिएन । कार्यालय, विद्यालय, औधोगिक क्षेत्र सबै ठप्प । न त गाडी नै चल्थे । यस्तो समयमा जानु पनि कता ? कतै अलि टाढा हिंडिहालुँ न त भन्दा पनि लगातारको बन्दले खल्तिमा भएको पैसा चिया, चुरोटमै रित्तिसकेको थियो । फेरि कतै यदि गै’हालियो भने पनि भोकभोकै परिएला भन्ने ठूलो चिन्ता । न त कतै पसल भेटिन्थे ! भेटिनु पनि कसरी त ? खोल्ने वातावरण भए पो पसल खोल्थे व्यापारीहरु । जाबो २÷४ घण्टाको कफ्र्यू ‘सिस्टम’ मा खुल्ने पसलहरुले २४ घण्टै अनवरत गुडिरहने पेटको इन्जिनलाई शान्त पार्न कम्ता हन्डर हुँदो रै’नछ । २÷४ घण्टा खुल्ने पसलमा पनि सामानको अभाव । सामान आए पो बेच्थे व्यापारीहरु । गाडी नचलिकन खुलेका पसलहरुको के अर्थ ? अनि भएका स्टकले कतिन्जेल धान्ने ?
आन्दोलनमा होमिनु मेरो रहर होइन, बाध्यता थियो । उसो त म होमिएको पनि होइन । साइडमा बसेर रमिता मात्र हेरेको हो । गन्नेले त मेरो टाउको पनि गनेर आन्दोलनकारीको सुचि तयार पारेकी कुन्नी ! म के जान्नु ? म जस्तै अरु पनि थुप्रै थिए, साइडमा बस्ने । तिनीहरु को थिए ? आन्दोलनकारी कि सर्वसाधारण । म जस्तै रमिता हेर्न आएका पो थिए कि ! म के जान्नु ? त्यसो त मेरो एउटा समस्याले मलाई यतिबेला पनि हैरान पारेको थियो । म एक्लै कहिल्यै बस्न नसक्ने, भीडभाड र भेटघाटमा रमाउन मन पराउने मान्छे ! घरमा पट्यार लाग्दो अनिर्णित समाचार हेरेर÷सुनेर कुँजिएर बस्न पो के सक्थे र ? निस्कन्थे आन्दोलनमा । अनि साइडमा बस्यो, ‘रोड कन्सर्ट’ हे¥यो । चुरोटको धुवाँ उडायो । बस्–क्या मज्जा ।
“यो हड्ताल कहिले अन्तः हुन्छ होला ?” एउटा एफ.एम रेडियोको मिडिया कार्ड भिरेकी सुन्दर युवतीलाई उसैको नगिजमा गएर मैले सोधें । यूवतीले ठूला आँखा पार्दै मतिर हेरि–मानौं कि ऊ सोचिरहिछे– ‘केटी जिस्काउन यस्तो उपाए अपनाउने !’
“सहमति भएपछि ।” मतिर खासै ध्यान नै नदिई यूवतीले सटिक उत्तर दिई ।
“सहमति कहिले हुन्छ ?”
“कुरा मिलेपछि ।”
“कुरा कहिले मिल्छ ?”
“विस्तृत छलफलपछि ।” म एकोहोरो प्रश्नमाथि प्रश्न सोध्दै जान थाले । एउटा अवोध बालक जास्तो गरी । यूवती जवाफ फकाउँदै जान थाली, अवोध बालकको मास्र्टनी जस्तो बनी ।
“अनि छलफल भै’राछ हैन ? कता–कता भै’राछ ?” फेरि प्रश्न तेर्साएँ ।
“भै’राछ । फलानो.....फलानो ठाउँमा ” उसले अलि अन्कनाउँदै उत्तर दिई । उत्तर दिने बेलामा यूवती यसो एताउता नजर फिजाएर अलिक चनाखो बन्थी । म प्रश्न छोडेर एकटक उनका क्रियाकलाप नियाल्न थालें । उनी आफ्नो डायरीमा केही लेख्न थाली, निहुरिएर ।
समीक्षा मैले यूवतीको नाम पत्ता लगाएँ । काँधमा डोरी भिरिएको उनको कार्ड दुई’टा स्तनका बीच भागबाट तल झरेको थियो । सेतो टिर्सटको माथिबाट । कार्डलाई नियालेर हेर्नतिर लागें म । फलानो एफ.एम. यति मेगाहर्ज, पद..... । मैले हेर्दाहेर्दै ऊ चली । सायद लेख्न अप्ठ्यारो भएर शरीरलाई मिलाएर बसेकी होली । पद पुनः हेर्न खोजें । उनले भिरेको कार्डको एकातिरको डोरी उनको स्तनको टुप्पो माथिबाट तल झरेको थियो । म लजाएँ अनि झक्झकाएँ । सेतो टिर्सट भित्रको कालो ब्राले स्तनको आकार र आकर्षणलाई चरमकोत्सर्कमा पु¥याएको थियो ।
“किन प्रश्न रोकेको ?”
“हँ.....एएए......हैन, हैन..... त्यतिक्कै ।” आफ्नै कार्यमा लिन हुँदै उसले आवाज मात्र मतिर फ्याँकी । म भने हढबडाएँ । म भित्र उब्जिरहेको काऊकुती एक्कासी छताछुल्ल भएर पोखियो ।
“एकैछिन ल ! म, मेरो काम सकिहाल्छु ।” उसले पुलुक्क मतिर हेरि र बोली । अनि, मीठो मुस्कान छर्दै निहुरिएर आफ्नो कार्यलाई निरन्तरता दिन थाली ।
आन्दोलन रोकिएको थिएन । ठाउँठाउँमा आन्दोलन अझ बढी सशक्त र हिंसात्मक बन्दै जान थालेको थियो । आन्दोलनकारी र प्रतिकार गर्न खोज्ने समूह बीच ठाउँठाउँमा हिंसा भड्किएको खबर सुनिन थालिई सकेको थियो । हामी अथात् समीक्षा र म उभिएको स्थानमा भने आन्दोलन शान्तिपूर्ण नै थियो । नाच्ने, नाच्न मै मस्त । गाउने, गाउनमै ब्यस्त । भाषण गर्ने, भाषण गर्दै थिए । शीलत खोज्नेहरु पसलको पेटीमा सुस्ताउँदै थिए । कोही चुरोटको धूँवा उडाउँदै थिए । कोही रेडियो हातमा बोकेर ट्युनिङ घुमाउन मस्त थिए । एम्बुलेन्स शान्त वातावरणमा खैलाबैला मच्चाउँदै बाक्लो समूहको ध्यान आफूतिर केन्द्रित हुनेगरि साइरन बजाउँदै आउँदै–जाँदै गथ्र्यो । पानीका भरि र रित्ता गाडी पनि सडकमा बोतोड कुदिरहेका थिए । मिडियाको बाक्लो उपस्थिति । मानवअधिकारकर्मीको हुल पनि थोरै थिएन । प्रहरीहरु एउटा कुनो च्यापेर ठिङ्ग उभिइरहेका थिए ।
“ल ! सोध्नुस् ।” कलमको बिर्को लगाउँदै समीक्षा बोली ।
“कति राम्रो नाम तपाईको समीक्षा जी ।” अनायासै मेरा मुखबाट शब्दहरु बाहिर निस्के । म सम्हालिन खोजें । उनी फिसफिसाइन मात्रै ।
“कत्ति छिट्टो तपाई त ! अनि, तपाईको नाम नि !” मादक बोलीमा उनले सोधिन् । आफ्नो नाम बताएँ–मैले ।
“घर नि !” त्यो पनि बताएँ ।
“के गर्नु हुन्छ ?”
“पढ्ने काम गर्छु ।” सरल जवाफ फर्काएँ ।
“के पढ्नु हुन्छ ?” ‘मन’ भनिदिउँ जस्तो लागेको थियो–आँटै आएन । “यस्तै पढ्न पर्ने कुराहरु” भन्दै टारें ।
“रोमान्टिक हुनुहँदो रहेछ । आइलाइक ।” छड्के आँखा घुमाउँदै अंग्रजी शब्द बोली ।
“आगाका अगाडि घिऊ ! जमि रहन सक्छ र !” सोच–बिचारै नगरी बोलिदिएँ । उसले के बुझि । तर, एकपटक मज्जैसँग मेरो पाखुरा चिमोटी दिई–जिब्रो टोक्दै । अनि, आफ्नो मोबाइलमा आएको ‘कल’ देखाउँदै बोली– “एकैछिन ल ! समाचार भन्दिन्छु ।” भन्दै अलि पर लागी ।
सायद पहिलो दिनमै मैले समीक्षालाई आन्दोलनको यस माहोलमा नदेखेको भए, त्यसपछिका दिनमा म आन्दोलन हेर्न आउँदिन थिएँ कि ! तर, पहिलो दिनमै मैले समीक्षालाई देखें रत अनि अर्को दिन, अझ अर्को दिन, झन्........ आन्दोलनमा मेरो सहभागिता अनिवार्यता नै भयो । अलिकति चुलबुले । मीठो, मन्द मुस्कान । मादक हाऊभाऊ । उत्तेजक नखरा । सुमधुर, शिष्ट बोली÷लवज । बिना मेकअप सरल, सहज पहिरन । बस् ! यत्ति काफी थियो मेरो लागि । त्यसैले त बिहानको खाना खाएपछिको मेरो मन आन्दोलनमा खिंचिन थालेको थियो । त्यसमा पनि उनी एक्ली नै थिइन्–उनको यस कार्यक्षेत्रमा । पहिलो दिन त हेरें मात्रै । उनले बोलेका सुमधुर आवाज सुन्नमै आफ्नो ध्यान केन्द्रित गरें । उनेल आफ्नो ‘स्टेशन’ को लागि टिपाएको समाचार, मेरो लागि राम्रो खुराक बन्यो दिन कटाउने । बेलुका उनी हिंडेपछि म पनि आफ्नो घरतर्फ लागेको थिएँ ।
उनलाई भेटेको दोस्रो दिन एउटा अभिष्ट आशा लिएर आन्दोलन स्थल पुगेको थिएँ । मेरा आशा खेर गएनन् । अर्थात् समीक्षालाई त्यसदिन पनि देखें तर बोलिन । उही पहिलो दिनको जस्तै क्रियाकलापमा नै ६ घण्टा बित्यो । विस्तारै–विस्तारै हिम्मत जुटाएर आज कुरा गर्न सकेको छु । एकै पटक त एउटी नचिनेकी नवयौवनासँग कुरा गर्ने सामथ्र्ये ममा कताबाट आउँथ्यो ? तर जेहोस् कुनै यूवतीले मलाई यो भन्दा अगाडि यस्तरी खिंचेकी चाँही थिइनन्–है ! यसरी आन्दोलनसम्मै आउने गरी ।
“सकियो ?”
“अँ.... सक्काएँ ।” मतिर आउँदै उनले बोलिन् ।
“साच्चि ! तपाई त मिडियाको मान्छे, आन्दोलनमा अराजकता मिसिंदै गा’को छ नि ! तपाईले यसालाई कसरी हेर्नुभएको छ ?”
“तपाईले त मेरो अन्तर्वार्ता पो लिन थाल्नु भो !” मेरो प्रश्नमा उनी यत्ति बोलिन् । कुरा गरिरहन मन थियो । तर के कुरा गर्ने, गर्ने ? दोधारमा मैले माथिको प्रश्न गरेको थिएँ ।
“हैन–हैन ।” म हाँसे । उनी पनि मुस्कुराईन ।
“तपाई पनि एक्लै हो ?”
“होइन, दुई जना ।”
“अनि साथी खोई त ? कोही पनि देख्दिन त !”
“तिमी के त !” आफू भन्दा कम उमेरकी आँकेरै, अचानक ‘तिमी’ भन्न पुगें । तर समीक्षा अचम्मित भइनन् । बरु खित्का छाडेर हाँस्न लागिन । मलाई भने कता–कता अप्ठ्यारो अनुभव भयो । म चुप लागें ।
“किन चुप ? बोल्नुस् न ! तपाईंको आवाजमा मिठास छ ।” मलाई भने ब्यङ्ग्य ग¥या जस्तो लाग्यो ।
“पत्रकारहरु ब्यङ्ग्य गर्न खप्पिस हुन्छन् नि !”
“कालेलाई काले भन्दा रिसाउँछन् । गोरालाई राम्रो भन्दा ठूला मान्छे पल्टिन्छन् ।” मेरो बोली सुनेर उनी झर्किन र ठुस्स परिन् ।
“तपाईको गालामा फोहोर लागेछ, झारिदिउँ ?” स्वीकृतिवाचक टाउको हल्लाईदिई ।
“ए...ए...ए.. कोठी पो रहेछ ।” जानिजानि नाटक गरें । गाला छामें । ओठको इच्छालाई हातमै सीमित पारें ।
आन्दोलन हुँदै थियो । तर मलाई आन्दोलन भए नभएको पत्तो हुनै छोडि सकेको थियो । समीक्षा भने कहिले काँही डायरीमा केही कुरा टिप्दै मसँग गफ्फिन थाल्थी । मेरा आँखा पनि समीक्षाको जवानी नियाल्नमा मात्रै ब्यस्त थियो । उनका हरेक क्रियाकलाप र शारीरिक हाऊभाऊले मलाई थप उत्तेजित र उमङ्गिग बनाउँदै लगिरहेको थियो । आन्दोलनको बीच बीचमा भएको चर्को नारा कानसम्म त आइपुथ्यो तर बिना महत्व नै एकाएक सून्यतामा बिलिन हुन पुग्थ्यो ।
“पत्रकार हुनु मज्जा छ, है ? जतिखेर जता पनि स्वतन्त्रतापूर्वक हिड्न पाइन्छ ।” समीक्षालाई अर्को प्रश्न तेर्साएँ । एक हिसाबले भनौं जिस्काउन खोंजे ।
“मज्जा नै छ । अचानाको चोट खुकुरीलाई के पत्तो ?” शालीन हुँदै उनेल जवाफ फर्काइन र सुस्ताइन ।
“कसरी तपाई पत्रकार बन्नु भो ? यस्तो मान्छे........ ” म अझ रोमान्चित हुन खोंजे र उनलाई पनि रोमान्चित बनाउन खोंजे ।
“खै ! के भन्नु आफ्नो ब्यथा ?” उनी अझ मधुर भइन् ।
“मेरो ममी, बुबा दुबै पत्रकार हुनुहन्थ्यो । तर, केही समय अघि दुबैले एकै ठाउँमा आफ्नो जीवनयात्रा समाप्त पार्नुभयो । समाप्त पारिदिए–पापीहरुले ।” उनी सुँक्क–सुँक्क गर्न लागिन् । मैले उनलाई ढाडस दिन खोंजे र आँसु पुछ्ने चेष्टा गर्न थालें । तर मलाई रोक्दै उनले आफ्नै हातले आँसु पुछिन् ।
“त्यसैले म, यो पेशामा आएकी हुँ । ममी, बाबाको...... ममी,बाबाको कोंखको.... कोंखको चाहानालाई पुरा गर्न ।” म भावुक भएँ । उनको अड्केको आवाजले मलाई पनि अड्काई दियो ।
वातावरण सन्नाटा भयो । वा भनौं मलाई त्यस्तो भान भयो । हामी दुवै चुप भयौं । म उनलाई नियाली मात्र रहें । “यत्ति चुलबुलता, यत्ति प्रशन्नताभित्रको जीवन त कारुणिकताको भुँमरीमा पो फसेको रहेछ ।” यस्तै सोंचे त्यतिबेला । म टोलाउँन थालें– “समुन्द्रको गहिराई, समुन्द्रको बालुवा हेरेर के जानिदो रहेछ र ?” मैले आफैंलाई मनमनै प्रश्न गरें ।
“ल ! पाँच बज्यो । अब छुट्टिने कि !” सून्यता चिर्दै उनले गरेकी प्रश्नले पो म झल्याँस भएँ ।
“अँ.... हुन्छ ।”
“तपाईले आफ्नो बारेका केही सुनाउनु भए नि !”
“सबै कुरा आजै गरे, भोलि के गर्ने..... ?” म जर्बजस्ति हाँस्न थालें । उनले पनि समर्थन जनाइन ।
“म पनि पत्रकार हुँ । तर पत्रकार कम, लेखक बढी हुँ ।” मैले बोंले ।
“ यू, चिटर ! तपाईं त केटी मान्छे भन्दा बढ्ता हुनुहुँदो रहेछ–कुरो लुकाउन ।” हल्का लजाइन उनी ।
“भिजिलान्ते तपाई ! मनको अनि आन्दोलनको ।” यति भन्दै उनले मेरो कुममा यसो टाउको राखि र भोलि पुनः भेट्ने संकेतका आँखा चलमलाउँदै हात उठाइ र बाई गरी । मैले पनि हात उठाएँर बाई गरें । उनी पछाडि हेर्दै, अगाडि बढ्दै गरिन् । म पनि उनी नछेकिउन्जेल हेरि रहें । उनी देखिन छोडेपछि उनको अनुहारलाई आँखामा मज्जैसँग कैद गर्दै बिर्सजनतिर लागेको आन्दोलनको स्वरुपलाई एकटक नियाँले । अनि, खल्तिबाट एउटा चुरोट निकालेर जलाएँ । स्वाँट–स्वाँट पारेर धूँवा उडाएँ र आफ्नो गन्तब्यतर्फ लागें ।
आन्दोलनमा होमिनु मेरो रहर होइन, बाध्यता थियो । उसो त म होमिएको पनि होइन । साइडमा बसेर रमिता मात्र हेरेको हो । गन्नेले त मेरो टाउको पनि गनेर आन्दोलनकारीको सुचि तयार पारेकी कुन्नी ! म के जान्नु ? म जस्तै अरु पनि थुप्रै थिए, साइडमा बस्ने । तिनीहरु को थिए ? आन्दोलनकारी कि सर्वसाधारण । म जस्तै रमिता हेर्न आएका पो थिए कि ! म के जान्नु ? त्यसो त मेरो एउटा समस्याले मलाई यतिबेला पनि हैरान पारेको थियो । म एक्लै कहिल्यै बस्न नसक्ने, भीडभाड र भेटघाटमा रमाउन मन पराउने मान्छे ! घरमा पट्यार लाग्दो अनिर्णित समाचार हेरेर÷सुनेर कुँजिएर बस्न पो के सक्थे र ? निस्कन्थे आन्दोलनमा । अनि साइडमा बस्यो, ‘रोड कन्सर्ट’ हे¥यो । चुरोटको धुवाँ उडायो । बस्–क्या मज्जा ।
“यो हड्ताल कहिले अन्तः हुन्छ होला ?” एउटा एफ.एम रेडियोको मिडिया कार्ड भिरेकी सुन्दर युवतीलाई उसैको नगिजमा गएर मैले सोधें । यूवतीले ठूला आँखा पार्दै मतिर हेरि–मानौं कि ऊ सोचिरहिछे– ‘केटी जिस्काउन यस्तो उपाए अपनाउने !’
“सहमति भएपछि ।” मतिर खासै ध्यान नै नदिई यूवतीले सटिक उत्तर दिई ।
“सहमति कहिले हुन्छ ?”
“कुरा मिलेपछि ।”
“कुरा कहिले मिल्छ ?”
“विस्तृत छलफलपछि ।” म एकोहोरो प्रश्नमाथि प्रश्न सोध्दै जान थाले । एउटा अवोध बालक जास्तो गरी । यूवती जवाफ फकाउँदै जान थाली, अवोध बालकको मास्र्टनी जस्तो बनी ।
“अनि छलफल भै’राछ हैन ? कता–कता भै’राछ ?” फेरि प्रश्न तेर्साएँ ।
“भै’राछ । फलानो.....फलानो ठाउँमा ” उसले अलि अन्कनाउँदै उत्तर दिई । उत्तर दिने बेलामा यूवती यसो एताउता नजर फिजाएर अलिक चनाखो बन्थी । म प्रश्न छोडेर एकटक उनका क्रियाकलाप नियाल्न थालें । उनी आफ्नो डायरीमा केही लेख्न थाली, निहुरिएर ।
समीक्षा मैले यूवतीको नाम पत्ता लगाएँ । काँधमा डोरी भिरिएको उनको कार्ड दुई’टा स्तनका बीच भागबाट तल झरेको थियो । सेतो टिर्सटको माथिबाट । कार्डलाई नियालेर हेर्नतिर लागें म । फलानो एफ.एम. यति मेगाहर्ज, पद..... । मैले हेर्दाहेर्दै ऊ चली । सायद लेख्न अप्ठ्यारो भएर शरीरलाई मिलाएर बसेकी होली । पद पुनः हेर्न खोजें । उनले भिरेको कार्डको एकातिरको डोरी उनको स्तनको टुप्पो माथिबाट तल झरेको थियो । म लजाएँ अनि झक्झकाएँ । सेतो टिर्सट भित्रको कालो ब्राले स्तनको आकार र आकर्षणलाई चरमकोत्सर्कमा पु¥याएको थियो ।
“किन प्रश्न रोकेको ?”
“हँ.....एएए......हैन, हैन..... त्यतिक्कै ।” आफ्नै कार्यमा लिन हुँदै उसले आवाज मात्र मतिर फ्याँकी । म भने हढबडाएँ । म भित्र उब्जिरहेको काऊकुती एक्कासी छताछुल्ल भएर पोखियो ।
“एकैछिन ल ! म, मेरो काम सकिहाल्छु ।” उसले पुलुक्क मतिर हेरि र बोली । अनि, मीठो मुस्कान छर्दै निहुरिएर आफ्नो कार्यलाई निरन्तरता दिन थाली ।
आन्दोलन रोकिएको थिएन । ठाउँठाउँमा आन्दोलन अझ बढी सशक्त र हिंसात्मक बन्दै जान थालेको थियो । आन्दोलनकारी र प्रतिकार गर्न खोज्ने समूह बीच ठाउँठाउँमा हिंसा भड्किएको खबर सुनिन थालिई सकेको थियो । हामी अथात् समीक्षा र म उभिएको स्थानमा भने आन्दोलन शान्तिपूर्ण नै थियो । नाच्ने, नाच्न मै मस्त । गाउने, गाउनमै ब्यस्त । भाषण गर्ने, भाषण गर्दै थिए । शीलत खोज्नेहरु पसलको पेटीमा सुस्ताउँदै थिए । कोही चुरोटको धूँवा उडाउँदै थिए । कोही रेडियो हातमा बोकेर ट्युनिङ घुमाउन मस्त थिए । एम्बुलेन्स शान्त वातावरणमा खैलाबैला मच्चाउँदै बाक्लो समूहको ध्यान आफूतिर केन्द्रित हुनेगरि साइरन बजाउँदै आउँदै–जाँदै गथ्र्यो । पानीका भरि र रित्ता गाडी पनि सडकमा बोतोड कुदिरहेका थिए । मिडियाको बाक्लो उपस्थिति । मानवअधिकारकर्मीको हुल पनि थोरै थिएन । प्रहरीहरु एउटा कुनो च्यापेर ठिङ्ग उभिइरहेका थिए ।
“ल ! सोध्नुस् ।” कलमको बिर्को लगाउँदै समीक्षा बोली ।
“कति राम्रो नाम तपाईको समीक्षा जी ।” अनायासै मेरा मुखबाट शब्दहरु बाहिर निस्के । म सम्हालिन खोजें । उनी फिसफिसाइन मात्रै ।
“कत्ति छिट्टो तपाई त ! अनि, तपाईको नाम नि !” मादक बोलीमा उनले सोधिन् । आफ्नो नाम बताएँ–मैले ।
“घर नि !” त्यो पनि बताएँ ।
“के गर्नु हुन्छ ?”
“पढ्ने काम गर्छु ।” सरल जवाफ फर्काएँ ।
“के पढ्नु हुन्छ ?” ‘मन’ भनिदिउँ जस्तो लागेको थियो–आँटै आएन । “यस्तै पढ्न पर्ने कुराहरु” भन्दै टारें ।
“रोमान्टिक हुनुहँदो रहेछ । आइलाइक ।” छड्के आँखा घुमाउँदै अंग्रजी शब्द बोली ।
“आगाका अगाडि घिऊ ! जमि रहन सक्छ र !” सोच–बिचारै नगरी बोलिदिएँ । उसले के बुझि । तर, एकपटक मज्जैसँग मेरो पाखुरा चिमोटी दिई–जिब्रो टोक्दै । अनि, आफ्नो मोबाइलमा आएको ‘कल’ देखाउँदै बोली– “एकैछिन ल ! समाचार भन्दिन्छु ।” भन्दै अलि पर लागी ।
सायद पहिलो दिनमै मैले समीक्षालाई आन्दोलनको यस माहोलमा नदेखेको भए, त्यसपछिका दिनमा म आन्दोलन हेर्न आउँदिन थिएँ कि ! तर, पहिलो दिनमै मैले समीक्षालाई देखें रत अनि अर्को दिन, अझ अर्को दिन, झन्........ आन्दोलनमा मेरो सहभागिता अनिवार्यता नै भयो । अलिकति चुलबुले । मीठो, मन्द मुस्कान । मादक हाऊभाऊ । उत्तेजक नखरा । सुमधुर, शिष्ट बोली÷लवज । बिना मेकअप सरल, सहज पहिरन । बस् ! यत्ति काफी थियो मेरो लागि । त्यसैले त बिहानको खाना खाएपछिको मेरो मन आन्दोलनमा खिंचिन थालेको थियो । त्यसमा पनि उनी एक्ली नै थिइन्–उनको यस कार्यक्षेत्रमा । पहिलो दिन त हेरें मात्रै । उनले बोलेका सुमधुर आवाज सुन्नमै आफ्नो ध्यान केन्द्रित गरें । उनेल आफ्नो ‘स्टेशन’ को लागि टिपाएको समाचार, मेरो लागि राम्रो खुराक बन्यो दिन कटाउने । बेलुका उनी हिंडेपछि म पनि आफ्नो घरतर्फ लागेको थिएँ ।
उनलाई भेटेको दोस्रो दिन एउटा अभिष्ट आशा लिएर आन्दोलन स्थल पुगेको थिएँ । मेरा आशा खेर गएनन् । अर्थात् समीक्षालाई त्यसदिन पनि देखें तर बोलिन । उही पहिलो दिनको जस्तै क्रियाकलापमा नै ६ घण्टा बित्यो । विस्तारै–विस्तारै हिम्मत जुटाएर आज कुरा गर्न सकेको छु । एकै पटक त एउटी नचिनेकी नवयौवनासँग कुरा गर्ने सामथ्र्ये ममा कताबाट आउँथ्यो ? तर जेहोस् कुनै यूवतीले मलाई यो भन्दा अगाडि यस्तरी खिंचेकी चाँही थिइनन्–है ! यसरी आन्दोलनसम्मै आउने गरी ।
“सकियो ?”
“अँ.... सक्काएँ ।” मतिर आउँदै उनले बोलिन् ।
“साच्चि ! तपाई त मिडियाको मान्छे, आन्दोलनमा अराजकता मिसिंदै गा’को छ नि ! तपाईले यसालाई कसरी हेर्नुभएको छ ?”
“तपाईले त मेरो अन्तर्वार्ता पो लिन थाल्नु भो !” मेरो प्रश्नमा उनी यत्ति बोलिन् । कुरा गरिरहन मन थियो । तर के कुरा गर्ने, गर्ने ? दोधारमा मैले माथिको प्रश्न गरेको थिएँ ।
“हैन–हैन ।” म हाँसे । उनी पनि मुस्कुराईन ।
“तपाई पनि एक्लै हो ?”
“होइन, दुई जना ।”
“अनि साथी खोई त ? कोही पनि देख्दिन त !”
“तिमी के त !” आफू भन्दा कम उमेरकी आँकेरै, अचानक ‘तिमी’ भन्न पुगें । तर समीक्षा अचम्मित भइनन् । बरु खित्का छाडेर हाँस्न लागिन । मलाई भने कता–कता अप्ठ्यारो अनुभव भयो । म चुप लागें ।
“किन चुप ? बोल्नुस् न ! तपाईंको आवाजमा मिठास छ ।” मलाई भने ब्यङ्ग्य ग¥या जस्तो लाग्यो ।
“पत्रकारहरु ब्यङ्ग्य गर्न खप्पिस हुन्छन् नि !”
“कालेलाई काले भन्दा रिसाउँछन् । गोरालाई राम्रो भन्दा ठूला मान्छे पल्टिन्छन् ।” मेरो बोली सुनेर उनी झर्किन र ठुस्स परिन् ।
“तपाईको गालामा फोहोर लागेछ, झारिदिउँ ?” स्वीकृतिवाचक टाउको हल्लाईदिई ।
“ए...ए...ए.. कोठी पो रहेछ ।” जानिजानि नाटक गरें । गाला छामें । ओठको इच्छालाई हातमै सीमित पारें ।
आन्दोलन हुँदै थियो । तर मलाई आन्दोलन भए नभएको पत्तो हुनै छोडि सकेको थियो । समीक्षा भने कहिले काँही डायरीमा केही कुरा टिप्दै मसँग गफ्फिन थाल्थी । मेरा आँखा पनि समीक्षाको जवानी नियाल्नमा मात्रै ब्यस्त थियो । उनका हरेक क्रियाकलाप र शारीरिक हाऊभाऊले मलाई थप उत्तेजित र उमङ्गिग बनाउँदै लगिरहेको थियो । आन्दोलनको बीच बीचमा भएको चर्को नारा कानसम्म त आइपुथ्यो तर बिना महत्व नै एकाएक सून्यतामा बिलिन हुन पुग्थ्यो ।
“पत्रकार हुनु मज्जा छ, है ? जतिखेर जता पनि स्वतन्त्रतापूर्वक हिड्न पाइन्छ ।” समीक्षालाई अर्को प्रश्न तेर्साएँ । एक हिसाबले भनौं जिस्काउन खोंजे ।
“मज्जा नै छ । अचानाको चोट खुकुरीलाई के पत्तो ?” शालीन हुँदै उनेल जवाफ फर्काइन र सुस्ताइन ।
“कसरी तपाई पत्रकार बन्नु भो ? यस्तो मान्छे........ ” म अझ रोमान्चित हुन खोंजे र उनलाई पनि रोमान्चित बनाउन खोंजे ।
“खै ! के भन्नु आफ्नो ब्यथा ?” उनी अझ मधुर भइन् ।
“मेरो ममी, बुबा दुबै पत्रकार हुनुहन्थ्यो । तर, केही समय अघि दुबैले एकै ठाउँमा आफ्नो जीवनयात्रा समाप्त पार्नुभयो । समाप्त पारिदिए–पापीहरुले ।” उनी सुँक्क–सुँक्क गर्न लागिन् । मैले उनलाई ढाडस दिन खोंजे र आँसु पुछ्ने चेष्टा गर्न थालें । तर मलाई रोक्दै उनले आफ्नै हातले आँसु पुछिन् ।
“त्यसैले म, यो पेशामा आएकी हुँ । ममी, बाबाको...... ममी,बाबाको कोंखको.... कोंखको चाहानालाई पुरा गर्न ।” म भावुक भएँ । उनको अड्केको आवाजले मलाई पनि अड्काई दियो ।
वातावरण सन्नाटा भयो । वा भनौं मलाई त्यस्तो भान भयो । हामी दुवै चुप भयौं । म उनलाई नियाली मात्र रहें । “यत्ति चुलबुलता, यत्ति प्रशन्नताभित्रको जीवन त कारुणिकताको भुँमरीमा पो फसेको रहेछ ।” यस्तै सोंचे त्यतिबेला । म टोलाउँन थालें– “समुन्द्रको गहिराई, समुन्द्रको बालुवा हेरेर के जानिदो रहेछ र ?” मैले आफैंलाई मनमनै प्रश्न गरें ।
“ल ! पाँच बज्यो । अब छुट्टिने कि !” सून्यता चिर्दै उनले गरेकी प्रश्नले पो म झल्याँस भएँ ।
“अँ.... हुन्छ ।”
“तपाईले आफ्नो बारेका केही सुनाउनु भए नि !”
“सबै कुरा आजै गरे, भोलि के गर्ने..... ?” म जर्बजस्ति हाँस्न थालें । उनले पनि समर्थन जनाइन ।
“म पनि पत्रकार हुँ । तर पत्रकार कम, लेखक बढी हुँ ।” मैले बोंले ।
“ यू, चिटर ! तपाईं त केटी मान्छे भन्दा बढ्ता हुनुहुँदो रहेछ–कुरो लुकाउन ।” हल्का लजाइन उनी ।
“भिजिलान्ते तपाई ! मनको अनि आन्दोलनको ।” यति भन्दै उनले मेरो कुममा यसो टाउको राखि र भोलि पुनः भेट्ने संकेतका आँखा चलमलाउँदै हात उठाइ र बाई गरी । मैले पनि हात उठाएँर बाई गरें । उनी पछाडि हेर्दै, अगाडि बढ्दै गरिन् । म पनि उनी नछेकिउन्जेल हेरि रहें । उनी देखिन छोडेपछि उनको अनुहारलाई आँखामा मज्जैसँग कैद गर्दै बिर्सजनतिर लागेको आन्दोलनको स्वरुपलाई एकटक नियाँले । अनि, खल्तिबाट एउटा चुरोट निकालेर जलाएँ । स्वाँट–स्वाँट पारेर धूँवा उडाएँ र आफ्नो गन्तब्यतर्फ लागें ।
No comments:
Post a Comment