बाहिर मुसलधारे पानी परिरहेको थियो । सडकमा मान्छे र सवारीसाधन गोदिएर आफ्नो गन्तब्यतर्फ लागिरहेका थिए । साउनको झरीमा झरेको पानीले मौसम चिसिएको थियो । म भने सदाझैं उही चाबेल स्तुपा ‘अपोजिट’को क्याफेमा बसेर तातो कफी पिउँदै थिएँ । एकतलामाथीको त्यो क्याफेको कालो पारदर्शी सिसाबाट बाहिर नियाले स्तुपा र वरिपरिको दृश्य छलङ्र्गै देखिन्छन्, मनमोहक । हो, त्यस्तै दृष्यको सुन्दरता लुटन् मेरो पाइला सधैं बेलुकीपख त्यही क्याफेतिर मोडिन्थ्यो र त्यही टेवलमा गएर अडिन्थ्यो, जुन टेवलमा म सधैं बस्ने गर्छु । त्यो टेवलमा मैले आजसम्म अरु कोही बसेर ‘प्याक’ भएको देखेको छैन । अथवा संयोगले त्यो टेवल म पुग्दा मात्रै खाली भइरहेको हुन्थ्यो । त्यसदिन पनि म त्यही टेवलमा थिएँ र बाहिरी दृष्यको सुन्दरता र कफीको स्वादको ‘डबल’ मजा एकैपटक लिइरहेको थिएँ ।
पल्लो टेवलमा रमेश र सम्झना थिए । जुन तिनीहरुको पनि सदाझैं बस्ने टेवल हो । तिनीहरु बिहेपछि पहिलोपटक त्यस क्याफेमा आइपुगेका थिए, केही दिनको ‘ग्याप’पछि । रमेश र मेरो बस्ने ‘फ्ल्याट’ नजिक–नजिकै हो । उ म भन्दा केही जेठो छ । विचरा सानैमा टुहुरो भएको रमेश कहिले को र कहिले कुन आफन्तको शरणमा हुर्केर अहिले आफ्नै खुट्टामा उभिएको छ । लगभग ४१ वर्ष पुगेको हुनुपर्छ उ, मेरो ठम्याईले । ३ वर्ष अघिबाट उसले एउटा स्कुलमा पढाउन सुरु गरेको थियो । त्यसअघि उ के गथ्र्यो, मलाई खासै जानकारी छैन ।
सम्झनालाई भने मैले त्यही क्याफेमा चिनेको हो । रमेशसँगै आउन थालेपछि सम्झनासँग मेरो परिचय भएको थियो । त्यस्तै २०–२१ वर्षकीझैं देखिन्थी, सम्झना । डाक्टरी अध्ययनगर्दै थिई, उ । सम्झनाको बारेमा मलाई त्यो भन्दा बढी कुरा थाहा थिएन । गतवर्षको माघदेखि रमेशसँगै सम्झना क्याफेमा ‘रेगुलर’ आउँथी । तिनीहरु २ जनाबीच राम्रैसँग प्रेम सम्बन्ध चलेको थियो । जोडीमा बेमेल थियो । रमेशका अगाडि निकै फूच्ची र चञ्चले देखिन्थी, सम्झना । रमेश भने शालिन प्रकृतिको थियो । जोडी बेमेल भएपनि मन मिलेकैले सम्भवतः तिनीहरु खुशि देखिन्थे । एउटै क्याफेको वल्लो–पल्लो टेवलमा भएपनि हामीबीच हाई–हेल्लो भन्दा खासै कुरा हुँदैन थियो, त्यसबखत । सम्झना र रमेश क्याफेमा यति प्रेमिल मुडमा देखिन्थे कि मलाई पनि तिनीहरुलाई देखेर भित्रभित्रै कुतकुती हुने गथ्र्यो । बिहेअघि जुन प्रेमिल अन्दाजमा देखिन्थे, बिहेपछिको त्यसदिन पनि उत्तिक्कै प्रेम साटासाटगर्दै थिए, तिनीहरुले क्याफेमा बसेर ।
६ महिनाको निरन्तर प्रेम सम्बन्धपछि तिनीहरुले प्रेम विवाह गरेका थिए । सन् २०६२ को जुलाईमा तिनीहरुको बिहे चर्चमा क्रिष्चियन शैलीमा सम्पन्न भएको थियो, सिमित व्यक्तिको उपस्थितिमा । म पनि बिहेमा उपस्थित थिएँ । नेपाल बन्द परेको त्यसदिन विवाह समारोहका अरुझैं म पनि हिडेरै चर्चमा पुगेको थिएँ । त्यसपछि तिनीहरु केहीदिन हराएका थिए र त्यसदिन पुनः क्याफेमा झुल्किएका थिए । एककप कफी सक्काएर मैले अर्कोकप कफी ‘अर्डर’ गरें । कफिको सुर्कोसँगै म ल्याफटपमा सोसियल साइटहरु ‘सफरिङ’ गरिरहेको थिएँ, ‘फ्रि वाईफाई जोन’को सदुपयोगगर्दै । रमेश र सम्झना भने टेबलबाट उठे । रमेशले क्याफेबाट निस्कनुअघि ‘भोलि’ ससुराली जान लागेको केही दिनको लागि भनेर सुनायो । उसले पहिलोपटक सम्झनाको बाबु–आमा भेटगर्न जान लागेको बतायो । उ भन्दै थियो–काठमाडौंबाट उसको ससुराली नुवाकोट एक घण्टामा पुग्छ रे ! ‘ट्रेन’मा । त्यसपछि मैले दुवैलाई ‘शुभयात्रा’ भनेको थिएँ र तिनीहरु निस्केपछि उही सोसियल साइटमा घोरिएको थिएँ ।
म गाडी चढेर त्यही क्याफेको उही टेबलमा पुगेको थिएँ, जहाँ म सधैं बसेर कफी पिउँथे । एकैछिनमा रमेश आइपुग्यो । आज उ एक्लै थियो । यसअघि उसैले मलाई भेटौं भन्दै फोन गरेको थियो, आज खासगरी म उसैको लागि क्याफे पुगेको थिएँ । रमेश आज केही हतासिएको मुडमा थियो । हाई–हेल्लो भयो, कुराकानी भयो । मैले सम्झनाको बारेमा सोधें, उसले इन्र्टनका लागि हस्पिटल गएको कुरा बतायो । हामीले अर्डर गरेको कफी आइपुग्यो, हामीले कफी पिउन थाल्यौं, मैले सदाझैं ल्याफटप ‘अन’ गरें । केहीबेर वातावरण चकमन्न भयो, हामी दुवैले केही बोलेनौं । रमेश कहिले क्याफेको सिलिङतिर हेथ्र्यो, कहिले क्याफे बाहिरका दृष्यमा आफ्नो नजर फ्याँक्थ्यो त कहिले कफीको कपलाई घोरिइरहेको थियो । उसलाई हेर्दा लाग्थो, उ वेचैन थियो, कुनै छट्पटाहाटले उसलाई च्यापेको थियो ।
–‘शिव, तिमी त लेखक मान्छे मेरो एउटा कुरा लेखिदिनु प¥यो ।’ सन्नाटाचिर्दै रमेश बोल्यो ।
–‘कस्तो कुरा, के कुरा लेख्ने ?’ मैले केही कुरा बुझिन ।
–‘साँच्ची ! तिमीले मेरो एउटा कुरा लेखिदेउ, मलाई शान्ति मिल्छ । अनि मलाई सल्लाह पनि देउ म अहिले कुनै पनि कुराको निर्णय गर्न सक्ने अवस्थामा छैन ।’ उसमा डर भरिएको थियो ।
रमेशले भन्न खोजेको सबैकुरा बेलिबिस्तारमा सुनायो । उसको कुरा सुनेर म समेत तीनछक भएँ । रमेश जुन दिन ससुराली पुगेको थियो, त्यही दिनबाट उ छट्पटिएको रै’छ । सम्झना अरु कोही थिइन, उ रमेशकै छोरी थिई, ‘वीर्य’ थिई, ‘शुक्रकिट’ थिई, जोसँग उसले बिहे गरिसकेको थियो । यसबारेमा सम्झना अझै अनविज्ञ भएको उसले बतायो । रमेश आफैलाई समेत ससुराली पुग्नअघिसम्म यसबारेमा जानकारी थिएन । घटनाको चुरो कुरो त अझै रमेशले खोतल्न बाँकी नै थियो ।
बच्चैमा आमा–बुबा गुमाएको टुहुरो रमेश आफन्तको शरणमा हुर्केपनि सधैं उ आफन्तको हेलामा पथ्र्यो । उसले स्कुलको पढाई सक्काए लगत्तै आफन्तबाट टाढिएको थियो । त्यसैक्रममा उ एकदिन एउटा ब्यक्तिको सम्पर्कमा पुगेको थियो, १८ वर्षको उमेरमा । रमेश काम खोज्ने सिलसिलामा उक्त ब्यक्तिको सम्पर्कमा पुगेको थियो, जुन ब्यक्तिले रमेशलाई जागिर लगाईदिएको थियो । जागिर थियो–शुक्रकिट दान गर्ने । त्यस ब्यक्तिले रमेशलाई शुक्रकिट उत्पादन कम्पनीमा पु¥याईदिएको थियो । पहिला त रमेशलाई त्यो काम गर्न मन लागेनछ, पछि बाँच्नका लागि उसले २ वर्षसम्म त्यस कम्पनीका लागि शुक्रकिट दान गरेको थियो । सम्झना कसरी उसकी छोरी भएकी थिई, उसले भन्न भ्याएकै थिएन । मलाई भने त्यही कुरा सुन्ने आतुरी भइरहेको थियो ।
२ वर्ष त्यस कम्पनीमा काम गरेपछि रमेशले त्यो काम छोडेको थियो । र, त्यसपछि आफैले बालबच्चाबिहिन विवाहित महिलालाई गर्भधारण गराउन थालेको थियो । यसका लागि सम्पर्कमा आएका त्यस्ता महिलाहरुलाई उ आफ्नो ‘रुम’मा बोलाउँथ्यो र ‘वीर्य दिएर’ पठाउँथ्यो । जसका लागि उसले केही शुल्क लिन्थ्यो । सम्झना तिनै महिलाहरुमध्येबाट जन्मिएकी एक बच्ची थिई, जो वीर्यका हिसावले रमेशकी छोरी थिई । रमेशले थप घटना बताउँदै थियो ।
रमेश त्यतिबेला २० वर्षको थियो । एकदिन एउटी महिलाले उसलाई फोन गरेकी थिई र रमेशको समय लिएर उसको रुममा गएकी थिई । ती महिलाले आफूहरुलाई सन्तान जन्माउन सहयोगगर्न रमेशलाई आग्रह गरेकी थिई । रमेश पनि त्यस महिलालाई वीर्य दिएर उद्धार गर्न तयार भएको थियो । र, त्यसरात रमेश पुरा समय त्यस महिलासँगको संसर्गमा आफ्नो कमाई गरिरहेको थियो । हरेक महिलासँग संसर्ग गर्दा रमेश लाजले रातो–पिरो हुन्थ्यो । रमेश बताउँदै थियो, उसलाई त्यसरी जीवन चलाउनुपर्दा धेरै कष्ट हुन्थ्यो, तर पनि जीवन चलाउनका लागि उ अपरिचित महिलासँग ओछ्यानमा सुत्थ्यो र निश्चित रकमसँग आफ्नो ‘वीर्य’ साटेर महिलालाई बिदा गथ्र्यो ।
सम्झना त्यही सँगै ओछ्यानमा सुतेकी महिलाकी एक्ली छोरी थिई, जोसँग ‘वीर्यदान’पछि रमेशको कुनै सम्त्रन्ध हुँदैन थियो । सम्झनाले ‘मेरी आमा’ भन्दै त्यही महिलालाई चिनाएपछि रमेश लाजले भुतुक्कै भएको थियो, ससुरालीमा । जुन किसिमको लाज उसलाई त्यही महिलासँग ओछ्यानमा सुत्दा लागेको थियो, वास्तवमा उ आफ्नो पेशालाई घृणा गथ्र्यो, सोही कारण उ लज्जित थियो । रमेशलाई बाँच्नका लागि अपरिचित महिलालाई गर्भवती बनाउने काम ठीक लागेको थिएन तर बाँच्नका लागि उसँग अर्को उपाय थिएन, त्यतिबेला ।
रमेशले उमेर ढल्किदै गएपछि ३ वर्षअघि मात्रै त्यस्तो पेशा छाडेको थियो । रमेशले आफ्नो पेशाकै कारण बिहे गर्न ढिलाई गरेको थियो । रमेशलाई शरीर कमजोर भएको भानभएपछि उसले ‘गर्भवती’ बनाईदिने जागिर छाडेको थियो । रमेश सुनाउँदै थियो । सम्झनासँग उसको भेट सन् २०६१ को सेप्टेम्बरमा एक हस्पिटलमा भएको थियो, जहाँ उ ‘चेकअप’का लागि गएको थियो, सम्झना त्यही हस्पिटलकी विद्यार्थी थिई । सोही क्रममा चिनजानपछि दुबैको ‘अफयेर’ अघि बढेको थियो । रमेशको कुराले म अवाक्क भएँ, मेरो मष्तिस्क चल्न छोडेको जस्तो भयो, टाउको टनटनगर्न थाल्यो, म एकोहोरो कफी पिउन थालें । रमेश मलाई हेर्दै थियो, सायद उ मेरो प्रतिक्रियाको आशागर्दै थियो ।
Mero report: http://meroreport.net/profiles/blogs/6365517:BlogPost:85349?xg_source=activity
